عباس عبدی در روزنامه اعتماد نوشت: در عرصه سیاست ایران شاهد وضعیتی هستیم که افراد، گفتار و رفتاری بی سابقه و مصداق ابتذال دارند.
در واقع سطح کنش و بیان سیاسی افت کامل دارد، بنابراین شنیدن برخی نظرات و مشاهده برخی رفتارها در این حوزه، هراس انگیز و چندوجهی است.
شاید در نگاه اول به نظر برسد که منشأ مشکل شبکه های اجتماعی است، اما به نظر من این شبکه ها بیشتر یک عامل تشدید کننده هستند تا علت اصلی. این روند از سال 2005 آغاز شد. زمانی که شبکه های اجتماعی وجود نداشت یا بسیار محدود بود. شاید رسانه های رسمی قبلاً نظارتی داشتند. همه و هر کارمندی نمی توانست همه مزخرفات را بگوید.
آوردن نیروهای حاشیه ای به بطن سیاست، فرهنگ و ذهنیتی تحریف شده و مبتذل را گسترش داد که یا خنده را برانگیخت یا کینه و نفرت. انگیزه پیروزی به هر قیمتی و ماندن در قدرت این روند را تقویت کرد.
درآمدهای هنگفت نفتی که گاه به 100 میلیارد دلار در سال می رسد، آثار خطرناک این نوع ابتذال سیاسی را کمتر در معرض دید عموم قرار داده است.
قابل توجه بود که از آن پس ادبیات مبتذل نیز وارد سیاست شد. دیگرانی که با این ادبیات آشنایی نداشتند نیز کم و بیش به این ادبیات مبتلا شدند. دستاوردها و بردهای کوتاه مدت آنها را از دیدن پیامدهای بلندمدت این انحراف باز داشت. اخلاق سیاسی به حدی افول کرده است که افراد کمی حاضر به حضور در این عرصه شوند. شرایط محدود به فعالان سیاسی رسمی نیست، بلکه به نوعی می تواند ویژگی های خود را در نگاه مخالفان سیاسی بازآفرینی کند و کم و بیش به قول مرحوم مظفرالدین شاه، اکنون همه چیز درست می شود. ما
الان هم در ملاء عام خریدار مبتذل است، حتی اگر ناخواسته باشد. می توانید یک متن انتقادی منطقی، خوب و آموزنده را امتحان کنید، بنویسید یا دوباره منتشر کنید و سپس همان موضوع را در متنی نامربوط و نادرست با توهین و بی ادبی بنویسید. متوجه خواهید شد که مورد دوم بسیار بیشتر دیده می شود، حتی اگر ظاهراً برعکس باشد.
رواج و اهمیت دیپلماسی یا سیاست عمومی به معنای دیده شدن به هر قیمتی است و روی آنتن بودن چیزی جز ابتذال نیست. دیگر مهم نیست چه می گویید، مهم دیده شدن است. می گویند حاتم طایی چون به سخاوت معروف بود برادرش هم به درد شهرت پیدا کرد اما به جای سخاوت یا نیکی های دیگر در آب زمزم ادرار کرد تا این گونه معروف شود!
این سیاست عمومی است. شهرت و روی آنتن بودن به هر قیمتی بر منفعت عمومی ارجحیت دارد. سیاست در ایران دیگر به عنوان اقدام برای حفظ منافع عمومی تعریف نمی شود. منافع خصوصی و بالا رفتن از نردبان قدرت به هر قیمتی حرف اول و آخر است. یکی از دلایل عدم برقراری گفت وگوی سیاسی در ایران، نبود زمینه مشترک برای منافع عمومی است. بنابراین، از آنجایی که بازی قدرت صفر و یک تعریف شده است، توافق بر سر مسائل کلی غیرممکن شده است.
