روزنامه اعتماد – شهرام جعفری نژاد: «بزنید مرا، سنگ پاره و تپانچه و تازیانه‌های شما بر من هیچ نیست. من اینجا هستم. من نژاد شما را که برخاک افتاده بود، دست نگرفتم و تا سپهر نرساندم. شما را گنگ می‌خوانند و من شما را از هوش و هنر سر بر‌نیفراختم و پارسی پدران‌تان را که خوارترین همن، هستید.
ترکهای شما، مرا نوازش است و دوالها، پری سیمرغ. چهره شما را که در میان توری گم شده بود، تازی نکردم و سرزمینی از دست رفت شما را به جاژه‌نپم. بزنید که تیغِ دشمنم گواراتر پیش دشنامِ مردمی که برای‌شان پشتم خمید و مویم به سپیدی زد و مویم به سپیدی زد و دنانم ریخن نو چشم. (دیباچه نوین شاهنامه)
