[ad_1]
برای پاسخ به این س ،ال ، باید کمی به عقب برگردیم. احتمالاً عکس یا ویدئویی از منظومه شمسی را در مدرسه یا مستندها دیده اید و در عین حال تعجب کرده اید که چرا سیارات منظومه شمسی ، خورشید و قمرها در یک صفحه قرار دارند.
پاسخ این س toال در حال حاضر صدق نمی کند. در حقیقت ، پاسخ این س inال در گذشته های دور جهان وجود دارد. به طور دقیق ، برای پاسخ به این س ،ال ، باید به حدود 4.5 میلیارد سال پیش بازگردیم.
نادر حقیقی پور ، منجم در دانشگاه مانوآ در هاوایی ، منظومه شمسی جوان را با یک ابر گرد و غبار مقایسه می کند. در حقیقت ، حقیقی پور و بسیاری از دانشمندان امروز بر این باورند که در گذشته های دور ، منظومه شمسی فقط یک ابر عظیم از گرد و غبار و گازهای مختلف بوده است. برای درک اندازه این ابر ، باید بگوییم که عرض منظومه شمسی جوان حدود 12000 AU یا AU تخمین زده می شود.
البته درک این امر آسان نیست زیرا مقیاس های موجود در آسمان اندکی با مقیاس های روی زمین متفاوت است. واحدهایی مانند متر و سانتی متر کارایی خود را از دست می دهند و حتی در بسیاری از موارد نمی توانیم فاصله بین ستارگان را در ذهن خود تصور کنیم. به منظور تجسم بهتر عرض منظومه شمسی قدیمی ، باید بگوییم که فاصله بین سیاره زمین و خورشید تا فاصله نجومی حدود 150 میلیون کیلومتر است.
حقیقی پور می گوید ابر در نهایت تا حدی رشد کرد که وزن آن قبلاً برای ساختار گازی به اوج رسیده بود. در نتیجه ، این ابر عظیم شروع به فروپاشی و از دست دادن جرم کرد.
در این فرایند ، ابر گازی عظیم شروع به نازک شدن و تبدیل به یک دیسک گاز کرد. این سقوط ابر غبار عظیم باعث ایجاد یک سطح صاف شد. این مسائل معمولاً کمی مشکل هستند و برای درک بهتر آنها به مثالهای ساده تری نیاز داریم. به عنوان مثال ، این دقیقاً همان چیزی است که هنگام پهن کردن خمیر پیتزا اتفاق می افتد!
شخصی که خمیر پیتزا را می سازد ، خمیر صاف را چندین بار به هوا می اندازد تا کمی باز شود. جای تعجب نیست که این چه اتفاقی برای خمیر پیتزا می افتد. هر بار که خمیر پیتزا به هوا پرتاب می شود ، لبه ها شروع به صاف شدن می کنند. این دقیقاً همان چیزی است که در آغاز برای منظومه شمسی اتفاق افتاد و آن را از یک ابر عظیم گرد و غبار و گاز به محیطی مسطح تبدیل کرد.
اما این نازک شدن و افزایش چگالی در تمام نقاط منظومه شمسی وجود نداشت. منظومه شمسی مانند خمیر پیتزا که لبه های آن نازک می شود شروع به صاف شدن کرد ، اما مرکز آن ضخیم و گرم بود. حقیقی پور گفت: درست زمانی که قسمتهایی از منظومه شمسی ما شروع به نازک شدن کرد ، قسمتهای مرکزی آن با شعله ای تمام نشدنی سوخت. دمای داخل سیستم فوق العاده بالا بود. مولکولهای گاز فشرده می شوند به طوری که این افزایش دما بر آنها تأثیر می گذارد و آنها شروع به تجمع و واکنش می کنند.
در این حالت ، اتم های هیدروژن و هلیوم با هم ادغام شده و یک واکنش خیره کننده ایجاد می کنند. این واکنش زادگاه ستاره ای بود که بعدها میلیاردها سال به روشنایی و گرم شدن سیارات منظومه شمسی اختصاص داد. ستاره خورشید بود
پس از تولد ، خورشید مانند یک کودک کوچک شروع به طلوع کرد. این طلوع خورشید پنجاه میلیون سال پس از شکل گیری ادامه یافت. خورشید گرد و غبار و گازهای اطراف خود را جمع آوری کرده و به شکل گرما و امواج تابشی از خود ساطع می کند. با طلوع خورشید ، فضای اطراف آن را از میلیون ها چیز در طول میلیون ها سال پاک کرد و راه را برای رشد و مدیریت هموار کرد.
اکنون ما یک دیسک مسطح و یک ستاره به نام خورشید در مرکز آن دیسک داریم. خورشید شروع به طلوع کرده و دیسک ، منظومه شمسی جوان ، هنوز جرم خود را از دست می دهد. به موازات این رویداد و حضور خورشید در مرکز این دیسک ، آنچه ما امروزه به عنوان منظومه شمسی می شناسیم به تدریج شروع به گسترش و انبساط کرد.
سرانجام ، ابر عظیم کهکشان از گرد و غبار و گاز به یک ساختار مسطح به نام یک دیسک پیش سیاره ای تبدیل شد که به دور ستارگان جوان و زنده می چرخد. حقیقی پور معتقد است عرض دیسک منظومه شمسی قدیم آنقدر زیاد بوده است که این دیسک صدها برابر فاصله زمین از خورشید بوده و ضخامت آن تنها یک دهم آن فاصله بوده است. این بدان معناست که دیسک فضای زیادی را اشغال می کند ، اما بسیار نازک تر از چیزی است که می توان آن را محل تولد سیستم نامید.
ده ها میلیون سال بعد ، ذرات گرد و غبار در دیسک پیش سیاره ای به آرامی می چرخیدند و گاهی اوقات با یکدیگر برخورد می کردند. از طرف دیگر ، باعث شد قسمت هایی از گرد و غبار اطراف به هم بچسبند. در طول این میلیون ها سال ، این ذرات منسجم به دانه های میلی متری تبدیل شدند و این دانه ها در فاصله چند سانتی متری به سنگریزه تبدیل شدند و سنگریزه ها همچنان به هم برخورد می کنند و به هم می چسبند.
به همین دلیل ، این روند برخورد و پیوندها یکی پس از دیگری ادامه یافت و ذرات پس از هر ترکیب و برخورد به ذرات بزرگتری تبدیل شدند. ممکن است داستانهای دیگری در مورد شکل گیری سیارات با این اندازه در ذهن شما وجود داشته باشد ، اما این دقیقاً همان چیزی است که توسط دانشمندان این حوزه به صورت علمی مورد بررسی قرار گرفته است و این فرضیه نزدیک ترین به واقعیت است.
در نهایت ، بیشتر مواد روی دیسک پیش سیاره ای با هم ترکیب شدند و اجسام عظیمی را تشکیل دادند. برخی از این اجرام آنقدر بزرگ شدند که جاذبه آنها را به سیاره های کروی ، سیارات کوتوله و قمر تبدیل کرد. اجسام دیگر مانند سیارک ها ، دنباله دارها و برخی قمرهای کوچک نیز شکل نامنظمی به خود گرفتند.
علیرغم اندازه های مختلف این اشیاء ، آنها تقریباً در یک صفحه ، یعنی دقیقاً در جایی که ایجاد شده اند ، اجزای آنها و منبع آنها باقی مانده اند. بنابراین ، حتی امروز ، میلیاردها سال بعد ، هشت سیاره منظومه شمسی و دیگر اجرام آسمانی تقریباً در یک سطح قرار دارند.
[ad_2]
