دانشمندان نوعی جدید و بی‌سابقه از انفجار گرماهاسته‌ای را کشف کردند – زومیت

ستاره‌شناسی در بررسی مرده در راه شیری، شواهدی از انفجاری گرم دست‌های پیدا شده است که هرگز ستاره‌ای دیده نشده بود و احتمالاً تکرار نمی‌شود. این انفجار عظیم که «فرانفجار» نامیده می‌شود در اعماق ستاره‌های نوترونی پس از صدها یا شافجد هزاران ساران.

ستاره‌ای نوترونی به هسته‌ای فراچگال و فشرده‌ای ستاره‌های مرده گفته می‌شود. به گفته ی جرون هومان، دانشمند Eureka Scientific در اوکلند کالیفرنیا، وقتی جرقه های این انفجار در سال 2011 زده شد، تنها در سه دقیقه انرژی را آزاد کرد که هم با انرژی خورشید در طول سال 800 شد. هی، نه؟

برای هر نوع انفجار گرمهسته‌ای نیاز به دما و فشار بسیار بالاست. برای استفاده از فراانفجار نیاز به دما و فشار بسیار بالاتری است که ممکن است در هزار سال در منبعی هزارخ دسال در منبعی مشخص باشد.

در صورت ارزیابی، این فراانفجار می‌تواند قدرتمندترین و همچنین کمیاب‌ترین انفجاری باشد که هرهانررن.

ستاره‌ای نوترونی (هسته‌ای فروپاشی‌شده‌ی ستاره‌ای مرده) در مرکز حلقه‌های گازی.

زغال نیم سوز

در سال 2011 ستارهای نوترونی به نام MAXI J0556-332 (در فاصله ای تقریبی 140 هزار سال نوری از زمین در هاله ای راه شیری) با شراره انرژی قدرتمندی منفجر شد که تنها با تلسکوپ های پرتو ایکس قابل رصد بود. انفجارهای پرتوی ایکس این‌چنینی در ستاره‌های نوترونی که بخشی از یک سیستم دوتایی را تشکیل می‌دهند، می‌دهند.

این ستاره‌ها دارای یک مرکز گرانشی مشترک هستند. انفجارهای پرتوی ایکس زمانی رخ می دهند که گرانش قدرتمند ستاره ای نوترونی، کره های گازی عظیمی را از ستاره ای همراه خود می کند و باعث می شود گاز بر اثر برخورد با سطح ستاره ای نوترونی منفجر شود.

این انفجار در کوتاه‌مدت ستاره‌های نوترونی را داغ می‌کند که ستاره‌شناس‌ها می‌توانند آن را با آن‌ها بکنند و آن را با قدرت انجام دهند. هرچقدر مواره درخشان تر می شود. پژوهشگرها با شروع رصد MAXI J0556-332 در سال ۲۰۱۱ متوجه جرقه‌ای انفجاری پرتوهای ایکس شدند. بااین‌حال این طغیان تا اندازه‌های متفاوت بود. به گفته‌ی هومان:

در هفته اول درست پس از انفجار پایانی، مشاهده کردیم که ستاره به‌شدت داغ است. حرارت آن هم دو برابر داغ‌تر از آنچه قبلاً مشاهده شده بود.

آیا این گرمای شدید برخورد شدید به سطح ستاره‌ای نوترونی بود؟ پس از ده سال رصد ستاره‌ای نوترونی، پژوهشگرها به این نتیجه رسیدند که به این نتیجه رسیدند که این نبوده است. در طول یک دهه رصد، ستاره‌ای نوترونی با سه انفجار بزرگ همراه پرتو ایکس، امنا هیچ‌کدار از آن‌ها ههارساری بود. درنتیجه مکانیزم دیگری در کار بوده است.

ورود به فراانفجار

پژوهشگرها در مقاله جدید که تاریخ 9 فوریه در سرور arXiv منتشر شد، نشان دادند که چگونه گرمایش های عظیم در ستاره های نوترونی باعث گرمایش بیش از حد آن در سال 2011 شده است. این انفجار حاصل صدها یا شاید هزاران سال برخورد ماده از ستاره‌ای شریک بر سطح ستاره‌ای نوترونی بوده است که به پیوسته و در فاصله‌ای چندساله یک بار با سطح ستاره برخورد می‌کند و گرما و فشار داخلی ستاره را افزایش می‌دهد.

در ستاره‌ها، فشارهای بالا باعث ادغام اتم‌های هیدروژن با هلیوم می‌شود و واکنش‌ها هه‌مه‌های ههمار اد. از ستارگان بزرگ می توانند عناصر سنگین تر مثل کربن را ترکیب کنند و انفجارهای وجود داشته باشند. اما برای گرمایش بیش از حد MAXI J0556-332 در سال 2011، انفجار باید دارای دامنه‌های بی‌سابقه باشد:

انفجاری از نوع گرمهسته‌های را کشف کرده‌ایم که در اعماق ستاره‌های نوترونی و بر اثر گداخت هسته‌ای نیتاسایژیژ. این اولین مشاهده از نوع فراانفجار است.

رصد مجدد این پدیده در طول عمر انسان غیرممکن است نه به خاطر اینکه باید از ابتدا شکل بگیرد، بلکه به این دلیل که گرما و فشار به مدت 1000 سال یا بیشتر به طول میانجامد باشد. با توجه به اینکه هیچ ستاره ای نوترونی به گرمای MAXI J0556-332 در سال 2011 نرسیده است، ستاره شناسان گمان می کنند رویدادهای فراانفجاری پدیده هایی بسیار نادر هستند که تنها شرایطی را دارند که رخ دهند. <<<<<<<<<

ستاره‌شناس‌ها امیدوارند در پژوهش‌های بعدی به این شرایط پی ببرند. آینده های آینده بر ستاره ای همراه اسرارآمیز MAXI J0556-332 تا ببینند ویژگی در آن ستاره وجود دارد یا MAXI چگونه ماده را جذب کرده است که به فراانفجار آن انجام شده است.