سوسمار پل‌دماغی نیوزیلند ۱۹۰ میلیون سال بدون تغییر باقی مانده است – زومیت

سومار پلدماغی یا توآتارای نیوزیلند مانند ایگواناهای تیره‌رنگ به نظر می‌رسد. اما این خزندگان تیغدار در واقع مارمولک و آخرین بازمانده راستهی مرموز و باستانی از خزندگان معروف به نولسرسانان (Rhynchocephalians) هستند که پس از دوران اوج خود در دوران ژوراسیک نابود می شوند. آن ها اعجوبه های خانواده خزندگان هستند.

توآتا خود را عقب می تواند بیش از یک قرن زندگی کند و در آبوهوای بسیار سرد دوام بیاورد و آرواره های راسمت جلو و حرکت دهد تا حشرات و پرندگان دریایی و همنوعان خود را قیچی کند. آن‌ها حتي چشم سوم ابتدايي زير فلس‌هاي روي سر خود را دارند كه ممكن است به آن‌ها كمن كند تا خورشيد لا نبا. این خصوصیات عجیب‌وغریب توتارا را به معمای تبدیلی می‌کند. علاوه بر این، فسیلی پراکنده‌ای خویشاوندان، این جانور است که مدت‌هاست از بین رفته‌اند، سارسینرشنیارسار.

_{سوسمارهای پلدماغی با عنوان فسیلهای زنده» نیز می‌شود، به راستهای خزندگان به نام نورسانان تعلق دارد که بیشتر آنها در پایان عصر مزوزوئیک منقرض می‌شوند.}

تقریباً همه نوول‌سررسانان که احتمالاً در رقابت با مارمولک‌ها و مارها از میدان خارج شدند، خارج شدند، مینرمر نرنرزز. از آن‌ها چیزی بیش از دندانی غبارآلود و قطعاتی از آرواره برجای نمانده است.

ظاهراً بخش مهمی از این پازل چند دهه در کشوی موزه‌ها در آمریکا قرار دارد. استفانی پیر، متصدی موزه دیرینه شناسی مهرهداران هاروارد و گروهش چندین دانشگاها که نمونه های انبار شده فسیلها را در موزه جانورشناسی تطبیقی ​​جستوجو میکردند، اسکلت تقریبا کامل حیوان مارمولکمانندی را روی قطعه سنگی که نزدیک به اندازه کف دستشان بود، کشف کردند.

فسیل مذکور در سال ۱۹۸۲ در جریان سفر تحقیقاتی به سازند کاینتا کشف شده بود. سازند کاینتا رخنمونی غنی از فسیل است که در شمال آریزونا واقع شده است. این مجموعه از سنگ‌های قرمز اوایل دوران ژوراسیک، یعنی اوایل سلطنت دایناسورها رسوب کرده‌اند. در اطراف این دشت سیلابی کهن، دایناسورهای اولیه مانند دیلوفوسور کاکل‌دار درکنار موجود دموجودار دنرکنار موجود دموجورار دموجودار دنرکنار موجودان زهروراننکوان پستانداران شبیه موش و خزنده عجیب وغریب جدید زیر پای این جانوران بزرگ جست و خیز می‌کردند.

ابتدا فسیلهای پستانداران اولیه این مکان توجه پژوهشگران را به خود جلب کرد، سرانجام دکتر پیرس و سیموئز، دیرینه شناس هاروارد، متخصص درزمینه ابتدایی مارمولکها، نمونه را به طور عمیق مطالعه کردند. در مقاله‌ای که اخیراً در Communications Biology منتشر شد، این مجله پژوهشی نام جانور جدید را منتشر کرد. ناواواسفنودون سانی بفرمایید. نام جنس و نام گونه به قبیله های ناواهو اشاره می کند که در منطقه زندگی می کنند که فسیل در آن پیدا می شود.

اسکلت فسیلشدهای که در شمال آریزونا پیدا می شود و مربوط به ناواهواسفنودون سانی است، حدود 190 میلیون سال قدمت دارد و از قدیمی ترین خویشاوندان شناخته شده توآتارای مدرن است.

دانشمندان از میکرو سیتیاسکن برای برسی فسیل له شده در سه بعد از استفاده کردند و جمجمه پهن شده را به صورت دیجیتالی درکنار هم قرار دادند. بدن جانور فسیل‌شده شبیه مارمولک بود، ساختار جمجمه‌اش مانند توآتارا بود. جانور این ردیف‌های مشابه از دندان‌های تیز و به‌هم‌پیوسته بود که مستقیماً از اسنتخوان فک خارج از شهروندان خارج شد. این پیکربندی یکی از ویژگی‌های مهمی است که توآتارا از مارمولک‌هایی که فقط یک حفره دارند، متمایز می‌کند. حفره به ثابت نگه‌داشتن جمجمه زمانی که توآتارا شکار را قیچی می‌کند، کمک می‌کند. دکتر سیموئز گفت: «همه‌ی این ویژگی‌ها برای توآتارا مدرن کاملاً شبیه چیزی است که خزندگان همدوی دارند.

پژوهشگران پس از انجام آزمون‌هایی آماری، ناواهواسفنودون را نزدیک پایه تبار توآتارا قرار دادند. فسیل بررسی‌شده نشان می‌دهد که بدن توآتارای مدرن در دوران ژوراسیک ظاهر شده و طی یک میلیون سال انکر میلیون سال انکر دار. این موضوع از تعریف این خزندگان به‌عنوان «فسیل‌های زنده» حمایت می‌کند.

دکتر سیموئز بر این تفاوت ها کرد: «آرواره های توآتارای مدرن به مجموعه دندان های منقارمانند جوش خورده بههم، ختم می شود که در ناواهواسفنودون وجود ندارد.» به‌گفته‌ی کلسی جنکینز، دانشجوی دکتری دانشگاه یل و متخصص درزمینه‌ی توسعه خزندگان، بنرسیاری از تمنرنرانانوانر. بااینحال، او می‌گوید ۲۰۰ میلیون سال خیلی زیاد است.

پژوهشگران استدلال می‌کنند که ممکن است تغییر کند، فعالیت‌های شدیداً طبیعی باشد که سادای یهساردی باشد. دکتر سیموئه گفت: «سرعت اندک باید لزوماً به‌معنای فقدان توسعه نیست و اساساً معامل اینر رب‌المثتاستنرنبن ربالمثتاسکنرن

کشف ناواهواسفنودون کمک کند تا فصلی از توسعه توآتارا روشن تر شود، بیشتر مهم این خزنده همتنان است. دکتر پیرس گفت: «اینکه چرا توآتارای مدرن و تبارهای آنها برای این مدت طولانی به کندی توسعه پیدا کرده است، سؤال بزرگ است و به آن کمی سختتر می رسد. ما به فسیل‌های بیشتری نیاز داریم.»