قطب جنوب چه زمانی تبدیل به یک قاره شد؟ – میت

قطب جنوب، پنجمین قاره بزرگ روی زمین، اغلب به دلیل شکستن پنگوئن ها و سکوهای یخی عظیم و سفرهای ناموفق شناخته می شود. اما این سرزمین یخی در انتهای زمین همیشه چندان منزوی نبوده و زمانی بخشی از یک ابرقاره بزرگ بوده است. پس چه زمانی قطب جنوب به یک قاره مستقل تبدیل شد؟

امروزه قطب جنوب بزرگترین یخ روی زمین است که بیش از 14 میلیون کیلومتر مربع را پوشش می دهد. پنهان در زیر یخ های صخره های قطب جنوب، تاریخ پویای این قاره را نشان می دهد. لیبیا ایوز، دانشجوی دکترای علوم زمین در دانشگاه ویسکانسین در میلواکی، گفت:

قطب جنوب مانند هر قاره دیگری است و دارای مناظر متنوع (محدوده کوه ها، دره ها و دشت ها) است که همگی بر اساس تاریخ زمین شناسی آن شکل گرفته اند. بسیاری از این تاریخ زمین شناسی ناشناخته باقی مانده است. زیرا کمتر از یک درصد از این قاره دارای صخره های برهنه است که می تواند به ما در کشف تاریخ آن کمک کند.

_{تصویر قطب جنوب که آن را از سایر قاره ها جدا می کند}

بسیاری از صخره های قابل مشاهده در قطب جنوب بخشی از کوه های قطب جنوب هستند که در کوه های راکی ​​آمریکای شمالی ارتفاع آنها به حدود 4500 متر یا بیشتر می رسد. این قاره پهناور به دو قسمت شرقی و غربی تقسیم می شود.

به گفته زمین شناسان، جنوب شرقی یک کراتون است. یعنی بلوک قاره ای باستانی پوسته زمین و بالاترین قسمت گوشته که از سنگ های آذرین، رسوبی و دگرگونی تشکیل شده است که برخی از آنها بیش از 3 میلیارد سال قدمت دارند. از سوی دیگر، جنوب غربی نسبتاً جوان است و بیشتر از سنگ های آتشفشانی تشکیل شده است که در حلقه آتش زمانی که ابرقاره گندوانا در دوره ژوراسیک (3201 تا 145 میلیون سال پیش) شروع به ترک خوردن کرد، تشکیل شده است.

گندوانا ریشه های باستانی دارد. این ابرقاره حدود 600 میلیون سال پیش در پایان دوره ادیاک، قبل از وجود پانگه آ (کهن الگو) شکل گرفت. حدود 200 میلیون سال پیش، پانگه آ شروع به شکستن به دو قطعه بزرگ کرد و ابرقاره لوراسیا در شمال و گوندوانانا در جنوب را تشکیل داد.

حدود 180 میلیون سال پیش، گندوانا، که بخش‌هایی از قطب جنوب، آفریقا، استرالیا، هند و آمریکای جنوبی را در بر می‌گرفت، شروع به تقسیم کرد و بخش‌های قاره‌ای را که امروزه بهتر می‌شناسیم، تشکیل داد. به گزارش Discover Antarctica، سنگ‌های بازالتی که در نوک شرقی قطب جنوب یافت می‌شوند با سنگ‌های موجود در آفریقای جنوبی مطابقت دارند که نشان‌دهنده شکاف‌های اولیه در گوندوان است.

مدل‌سازی در سال 2006 نشان داد که در دوره مزوزوئیک، قطب جنوب گرم‌تر از امروز بوده است (252 تا 66 میلیون سال پیش)، و در دوره کرتاسه، جنگل‌های بارانی معتدل پر از دایناسورها و دیگر اشکال حیات باستانی (145 تا 66 میلیون سال پیش) بوده است. . این منطقه به عنوان دروازه جنوبی کلیدی عمل می کرد و برای ده ها میلیون سال آمریکای جنوبی، قطب جنوب و استرالیا به هم متصل بودند و به گیاهان و حیوانات اجازه می داد در سراسر منطقه پخش شوند.

به عنوان مثال، شواهد فسیلی نشان می‌دهد که جانوران کیسه‌دار حداقل 125 میلیون سال پیش در آمریکای شمالی سرچشمه گرفته‌اند و قبل از رسیدن به استرالیا حداقل 55 میلیون سال پیش، از طریق قطب جنوب به سمت جنوب به سمت آمریکای جنوبی و شرق حرکت کردند.

دانشمندان مطمئن نیستند که قطب جنوب از چه زمانی از دیگر قاره ها جدا شده و ارتباط زمینی با استرالیا و آمریکای جنوبی را از دست داده است. مت لامانا دیرینه شناس گفت: دیرینه شناس در موزه تاریخ طبیعی کارنگی در پیتسبورگ.

پاسخ بستگی به این دارد که منظور شما از جدایی این قاره چیست. آیا این اولین بار بود که آب دریا بین دو توده خشکی که قبلاً به هم پیوسته بودند جریان داشت؟ با وجود اینکه هنوز گونه های زمینی به راحتی بین این مناطق پراکنده می شوند، آیا منظورتان این است که اقیانوس یا دریا آنقدر وسیع و عمیق شده است که پراکندگی گونه ها بسیار دشوار شده است؟

تحقیقات اخیر نشان می دهد که گذرگاه دریک (بین قطب جنوب و آمریکای جنوبی) و گذرگاه تاسمان (بین قطب جنوب و استرالیا) پس از پایان ائوسن و آغاز الیگوسن در حدود 34 میلیون سال پیش تشکیل شده اند. پس از آخرین گسست، استرالیا به سمت شمال چرخید. همانطور که قطب جنوب شروع به حرکت به سمت جنوب کرد. با باز شدن گذرگاه دریک و گذرگاه تاسمان بین قاره ها، آب سرد در اطراف قطب جنوب جاری شد و این قاره را از جریان های گرم اقیانوسی جدا کرد. در انتهای زمین، قطب جنوب شروع به یخ زدن کرد. Ives LiveScience می گوید: «گشایش گذرگاه های دریک و تاسمانی به ایجاد جریان قطب جنوب کمک کرد. این آخرین رویدادهای فروپاشی گندوانا بود.

امروزه قطب جنوب نقش کلیدی در سیستم آب و هوای زمین دارد. صفحات یخی عظیمی که قاره را پوشانده اند، نور خورشید را منعکس می کنند و قاره را خنک نگه می دارند. البته، با گرم شدن زمین به دلیل تغییرات آب و هوایی، ورقه یخ ذوب می شود و سنگ های بیشتری برای تحقیق کشف می شوند. اما همچنین نور خورشید را کمتر منعکس می کند و گرمایش جهانی را افزایش می دهد.

علاوه بر این، صفحات یخی در خشکی تا آب های مجاور مانند اقیانوس جنوبی، دریای ودل و دریای راس گسترش می یابند و سکوهای یخی ایجاد می کنند که گاهی اوقات فرو می ریزند. همانطور که یخ آزاد می شود و سپس ذوب می شود، مقادیر زیادی آب به اقیانوس های زمین اضافه می شود.

دانشمندان اکنون در حال مطالعه یخ های قطب جنوب و رسوبات دریاها و اقیانوس های مجاور هستند تا تغییرات آب و هوایی گذشته را درک کنند و بفهمند که تغییرات آب و هوایی چگونه می تواند بر کل سیاره تأثیر بگذارد.