فرشته حسینی: خودم را ایرانی می‌دانم

فرشته حسینی بازیگر ایرانی – افغانستانی فیلم سینمایی «دسته دختران» درباره بازی در فیلمی از جنگ علیه ایران گفت: حس من نسبت به ایران و افغانستان خیلی فرقی ندارد، چون در ایران به دنیاام، در اینجا بزرگ شدم و اینجا را واقعا دوست دارم. .

به گزارش ایسنا، فیلم «دسته دختران» به کارگردانی منیر قیدی عصر جمعه 15 بهمن ماه در سینمای رسانه ها در مرکز همایش های برج میلاد به نمایش درآمدی که حاشیه ای ترین اتفاق همراهی نوید محمدزاده با همسرش فرشته حسینی یکی از بازیگران این فیلم در سالن نمایش و نشست است. خبری بود.

فرشته حسینی که از خانواده های اهل افغانستان و در ایران متولد شده است، در پاسخ به پرسشی از یک خبرنگار افغانستانی درباره وطنپرستی و اینکه چه حسی داشته است که در فیلمی که به جنگ ایران مربوط می شود بازی کرده است؟ گفت: حس من نسبت به ایران و افغانستان فرقی نمی‌کند که در ایران به دنیا آمده ام. در کامنت‌ها (فضای مجازی) بودم که گفته بودم شما را چه به این که در یک فیلم جنگی ایرانی بازی کنید این بازی ایرانی هستید. من فکر می کنم هر کسی می تواند درک کند که وقتی در یک جا بزرگ می شوی نمی توانم آنجا را از خود جدا کنم. من خودم را یک ایرانی می‌دانم، چون اینجا بزرگ شدم، درس می‌خوانم و همه دوستانم در اینجا هستند.

این صحبت‌های او با کمک نوید محمدزاده و خبرنگاران حاضر در نشست حاضر شدند.

او درباره همذاتپنداری با وضعیت افغانستان پس از بازی در این فیلم بیان کرد: نظرات دیگری درباره جنگ داشتم، اما وقتی در این فیلم بازی متوجه شرایط وحشتناکی از جنگ شدم و این که آدم های عادی چگونه می توانند زندگی کنند. با این فیلم به یاد جنگ افغانستان افتادم و افتخار میکنم که از دسته دختران کوچکی بودم. ما باید بگوییم جنگ یک مسئله وحشتناک است.

در نشست خبری این فیلم کارگردان با سوالهای غیرحرفهای هم روبرو میشد، اما در برابر بیشتر سوالها واکنشی خاص داشت و یا جوابهای کوتاه مثل «خیر» میگفت یا با طعنه و کنایه این طور میگفت که «من همین قدر بلد بودم بسازم». «شاید شما فیلم بهتری می‌شد».

منیره قیدی درباره واقعی بودن شخصیت های فیلمش نیز گفت: دسته دختران به طور کامل واقعی نیستند، اما از اتفاقات و داستان هایی که در این مورد برداشت هایی داشته اند و اغلب کاراکترها ساخته شده اند.

وی درباره شباهت فیلمش با «تنگه ابوقریب» هم گفت: در این زمینه الگوهای بهتری داریم و ایران داریم که سالیان گذشته توسط آقایان درویش و حاتمیکیا هم ساخته شده اند. اما اگر الگویی داشته‌ام تنگه ابوقریب نبوده است.

او در پاسخ به ایرادها به فیلمش یادآوری کرد که سال‌های طولانی منشی صحنه و در کار‌های جنرا ینگییم. در حالی که خیلی هم جوان نیست و سنی از گذشته و حافظه تصویری‌ای دارد که برای ساخت این فیلم به او کهاسک کلم به او کهما کت است.

قیدی در پاسخ به سوالی در مورد اینکه چقدر جسارت ورود به خط اول جنگ را داشته است؟ گفت: من فیلمسازی هستم که دوست داشتم چنین فیلمی بسازم و به این فکر نکردم که باید حتما جسارت داشته باشم، چون خیلی دلی کار می کنم.

او درباره اینکه چرا پایان فیلم با شکست همراه است؟ توضیح داد: فکر می کنم همه میدانیم که سقوط خرمشهر چگونه پیش می رود و اگر غیر از این نشان میدادیم آن موقع سوال دیگری مطرح می شود، اما دسته دختران درباره سقوط خرمشهر بلکه درباره عشق، اتحاد و امید به آینده است. پایان بندی فیلم هم درباره مفاهیم غیر از شکست صحبت می کند.

در این نشست نیکی کریمی، حسین سلیمانی، محمدرضا منصوری، میلاد اکبرنژاد، صدف عسگری، حمید نجفی راد، عباس عباسی و ابراهیم امینی به عنوان جمعی دیگر از عوامل حضور دارند که توضیحاتی را درباره فیلم بیان کردند.

منصوری – تهیه کننده فیلم – درباره اینکه آیا جشنواره سیمرغ مردمی را می توان ساخت؟ گفت: ما سال گذشته هم فیلمی داشتیم که روزهای آخر در صدر جدول بود و امسال باز هم امید به کسب سیمرغ بلورین داریم، اما سیستم سمفا بر آراء مردمی کنترل نمی کند و پیشنهاد می کند فرآیند رأی گیری مردمی به خانه سینما برگردد، چون بر اساس پیام هایی. که از مردم دریافت کرده‌ام عده‌ای از آن‌ها پیامک من رای‌اند را دریافت نکردند و به این سیستم اعتراض دارم.