بارش سنگین برف برای هفته‌ها یا ماه‌ها ساکنان روستای دورافتاده تیموتی مراکشی را که در مرتفع‌ترین رشته کوه در شمال آفریقا قرار دارد، منزوی می‌کند.
به گزارش فرار، قبایل کوچ نشین آمازیغ (بربر) که در آنجا زندگی می کنند، برای چرایدن در جنگل های سرسبز اطراف روستا که در ارتفاع 1800 متری (5900 فوت) در کوه های اقیانوس اطلس قرار دارد، به گوسفندان متکی هستند. اما با شروع فصل زمستان به تدریج ارتباط آنها با دنیا قطع می شود.
با نزدیک شدن به زمستان، کوه هایی که به خاطر خاک سرخشان شناخته می شوند، جای خود را به سفیدی بی پایان می دهند. این انزوا تا بازگشایی راه روستا ادامه دارد اما اغلب با تأخیر همراه است.
وقتی برف آب می شود، خانواده ها سعی می کنند دوباره روی پای خود بایستند. بچه ها برای رسیدن به نزدیک ترین مدرسه از جاده های پر پیچ و خم می روند. در حالی که اکثر مردان شغل خود را در شهرهای مجاور از سر می گیرند، زنان بار زندگی روستایی را به دوش می کشند. آنها از جنگل مجاور که برای گرم کردن استفاده می شود، چوب خرد می کنند و با استفاده از آردی که قبل از هفته های زمستان ذخیره شده است، نان می پزند.
این زنان بعدازظهرها پیاده روی می کنند تا به دریاچه ها یا منابع آبی نزدیک برسند، یا خرها راه می روند و لباس های خود را می شویند. گاهی نقش چوپان را نیز بر عهده می گیرند.
در مراکش، کشوری ساحلی در صحرای آفریقا که منابع آب شیرین کمیاب است، باران و برف شدید استقبال می شود. کشاورزان مشتاقانه منتظر فصل بارندگی هستند زیرا کشاورزی برای ذخیره آب باران به سدهایی وابسته است و قیمت میوه و سبزیجات می تواند تحت تأثیر بارندگی باشد.
اما برای افرادی مانند فاطمه، ایستادن در خانه در حالی که دخترانش در حال غذا دادن به جوجه ها و تمیز کردن فرش هستند، می تواند هوای زمستانی سخت باشد. علیرغم تمام تلاش خانواده او، آب باران و برف ذوب شده با استفاده از آجر یا کیسه های پلاستیکی به اتاق نشیمن کوچک آنها راه پیدا می کند.
او می گوید: «هر سال همینطور است و ما چاره ای جز دعا نداریم.
بربرها یا آمازیغ ها یک گروه قومی و بومی در شمال آفریقا به ویژه مراکش، الجزایر، صحرای غربی، تونس و لیبی هستند. کاوش های باستان شناسی نشان می دهد که بربرها در شمال آفریقا قدمتی پنجاه هزار ساله دارند.
